...η καθε στιγμη...

η καθε στιγμη που φευγει,δεν χανεται...
ζει μεσα μας στη καθε στιγμη που θαρθει..
κι ειναι σημαντικη...γιατι ειναι μια στιγμη απο τη ζωη μας...

....κοιταξα το καθρεπτη..

Κοίταξα το καθρέπτη...μέτρησα ρυτίδες...Έκλεισα τα μάτια μου...μέτρησα πληγες...γυρεψα τη ψυχή μου ..τα ξέχασα όλα και χαμογελασα ...

γυρεψα...

Γυρεψα τη καρδια μου σε οτι αγαπησα και σ οτι απο φοβο εχασα..
Γυρεψα τη ψυχη μου σε οτι αρνηθηκα και σ οτι απο δειλια κρατησα..
Γυρεψα τα ονειρα μου σε οτι εζησα και σ οτι δεν μπορεσα να ζησω
και εγινε η ψυχη και η καρδια ενα με τα ονειρα μου...

...στο χρονο...

..Εκλεισα βιαστικα τη σελιδα..δεν ηθελα να δωσω δικαιολογιες στο χρονο..
Μονος του με πηρε μαζι του κι αυτο το βραδυ..
Ταχατες,για να του κρατησω συντροφια στα περασμενα χρονια..
οσο και να γυρισαμε,οσο και να ταξιδεψαμε...δεν βρηκαμε κανενα αλλοθι..
Ημουνα εκει...τη καθε στιγμη...εγω του εκλεβα στιγμες κι εκεινος αφηνε πανω μου τα σημαδια του...
Μηπως δεν ηθελα να δωσω δικαιολογιες και στον εαυτο μου...
Εκλεισα βιαστικα τη σελιδα...
κι ειπα...ολα θ αλλαξουν..
ο χρονος γελασε...
Ηξερε....
Παντα θα ηταν ο νικητης..
μονο που αυτη τη φορα αρχισα να γελω κι εγω..
Γιατι καταλαβα....ποσες στιγμες εχασα χωρις να τις ζησω....και θελω να τις ζησω...

il faut croire en demain...

e me revois dans la villeMarchant tout seul sans un espoir
Et puis soudain dans la ville
Tout s'est éclairé quand par hasard
J'ai croisé ton regard

Il faut croire en demain
En chaque jour qui vient
Il faut croire en demain
Jour après jour
Il faut aller chaque matin
Le coeur battant vers son destin
Il faut savoir jour après jour
Croire en demain
La la la la...

On a marché dans la ville
Faisant ensemble les premiers pas
Et maintenant dans la ville
Marchons tous les deux vers l'avenir
Marchons vers la vie

Il faut croire en demain
En chaque jour qui vient
Il faut croire en demain
Jour après jour
Il faut aller chaque matin
Le coeur battant vers son destin
Il faut savoir jour après jour
Croire en demain
La la la la...
Il faut savoir jour après jour

Croire en demain!

...μεσα απο το καθρεπτη...

Ενα τριανταφυλλο...καποιο αγαπημενο χερι σου το προσφερε και συ το ακουμπησες εκει...
για να σου θυμιζει τη στιγμη της αγαπης...
Ενα αλικο φορεμα...ποσες φορες τ αγαπησες,ποσες φορες τ ονειρευτηκες,
ποσες φορες ενοιωσες το τρυφερο αγγιγμα απο ενα αγαπημενο χερι...
τα σημαδια της επαφης ειναι ακομα πανω στο κορμι σου...
κι ενας καθρεπτης...το ειδωλο σου...
μαρτυρας της υπαρξης σου μεσα στα ματια μας..

ΥΠΑΡΧΕΙΣ...

μοναξια αφορητη...

Η μοναξια η εσωτερικη...ειναι τοσο μεγαλη...
Η μοναξια η εξωτερικη ειναι επιλογη καποιες φορες...

Αλλα η εσωτερικη μοναξια...ειναι τοσο αβασταχτη και κυριως οταν εισαι αναμεσα σε κοσμο κι αισθανεσαι τοσο μονος...

μεσα στη βροχη..

...αγαπιοντουσαν..κι αφεθηκαν στην αγαπη τους...
σταγονες βροχης χαιδευαν τα προσωπα τους..
κι εκεινοι κλεισαν τα ματια τους κι ονειρευτηκαν...
τα χειλη τους ενωθηκαν σ ενα ατελειωτο φιλι...
κι οι καρδιες τους αγκαλιασαν η μια την αλλη...
μεσα στη βροχη...

αγαπαω τα τριανταφυλλα...

αγαπαω το τριανταφυλλο που μου χαρισαν και το εβαλα αναμεσα στις σελιδες σ ενα βιβλιο παλιο...
αγαπαω το τριανταφυλλο που αφησα πανω στη καρδια του πατερα μου..
αγαπαω το τριανταφυλλο που στελνω μεσα απο το facebook...στους φιλους μου που αγαπαω...

αγαπαω το τριανταφυλλο...ειναι αυτο που με κανει να μη λυγιζω ποτε και να προσπαθω....ακομα κι αν τρυπηθω οταν παω να το κοψω απο μια τριανταφυλλια....το αγαπαω...

...κι οταν μεινουμε μονοι...

..κι οταν μεινουμε μονοι
και δεν θαχουμε τιποτα να πουμε
θ αφησουμε τις σκεψεις μας να μας αγκαλιασουν
και θα χαθουμε..
Εσυ στο κοσμο σου και γω στο δικο μου..
Ειδες ποτε δε καταφεραμε να δουμε
ο ενας τον κοσμο του αλλου με τα ιδια ματια...
Σ ευχαριστω για τα οσα μου εδωσες αλλα ηταν πολυ λιγα να με κρατησουν κοντα σου..
Εχω ηδη αρχισει να φευγω..
Μη προσπαθησεις να με κρατησεις..
Ακολουθω τ ονειρο μου κι οπου με βγαλει..
Δε γινεται να γυρισω πισω.
Λυπαμαι αλλα δεν μπορω...

Αντιο...

Οταν εκλαψε ο Νιτσε...

.Αν εχω εξαντλησει τη ζωη μου?Εχω κατορθωσει πολλα.περισσοτερα απ οσα θα περιμεναν οι αλλοι απο μενα.
Υλικα αγαθα,επιστημονικη επιτυχια,οικογενεια,παιδια...
- Κι ακομα αποφευγεις την ερωτηση μου...
Εζησες τη ζωη σου? Η σε εζησε εκεινη..
Την επελεξες η σε επελεξε εκεινη?
Την αγαπησες η μετανοιωσες γι αυτην?
Αυτο ερωτω οταν ρωτω αν εξαντλησες τη ζωη σου..Την καταναλωσες?
-Την ξερεις την απαντηση! Οχι,δεν επελεξα!
Οχι,δεν εζησα τη ζωη  που ηθελα..
Εζησα τη ζωη που μου ΑΝΑΤΕΘΗΚΕ..

Ο πραγματικος μου εαυτος εγκλωβιστηκε μεσα στη ζωη μου...

η ζωη μας...

Η ζωη μας,ενας διαρκης αγωνας.

Η πορεια μας,αναγκη επιβιωσης,καταξιωσης κοινωνικης

κι επιβραβευσης του εγω μας μεσα απο τα ματια των αλλων.

Η αποδοχη,επιβεβαιωση των ικανοτητων μας.

Η αρνηση,καταπελτης της ψυχης μας.

Και τοτε, αντι να προχωρησουμε ακομα πιο μπροστα

ακολουθωντας τα ονειρα μας

μενοθμε μετεωροι,σκιες του εαυτου μας

ετοιμοροπες μορφες σκυμμενες στα κομματια

του καθρεπτη που σπασαμε γιατι

δεν αντεχαμε να βλεπουμε το ειδωλο μας.

Ομως, ευτυχως,κατω απο τα χιλια κομματια

του εαυτου μας και σε καθε χαρακωμα της ψυχης μας

θπαρχει παντα κρυμμενο το παιδι

το παιδι που δε μεγαλωσε κι εμεινε εκει

για να μας σηκωνει παλι ψηλα...

κι αρχιζουμε παλι απο την αρχη...

Ετσι ειναι.

Η ζωη μας ,ενας αγωνας.

η ζωη μεσα απο μενα....

Απο που ξεκινησα και που εφτασα..
Ποσες φορες αναρωτιεμαι πως θα ηταν η ζωη μου αν δεν εκανα τα λαθη που οι επιλογες μου με οδηγησαν σε αυτα..
Αλλα σ ολα τα αμετρητα γιατι..η απαντηση ειναι παντα η ιδια.."χωρις τα λαθη δεν θα μαθαινα να ζω"
Ζω,αγαπαω,τραγουδαω,γελαω,κλαιω..μεσα απο τα λαθη μου..
Απο που ξεκινησα..
απο ενα παιδι που πιστευε οτι μπορει να φτασει το φεγγαρι..
Και που εφτασα...σαν να ψαχνω να βρω τις  λεξεις..σαν να ψαχνω να βρω ακομα την αληθινη αγαπη..σαν να πηγαινω να κυτταξω προς τα πισω αλλα αμεσως ξαναγυρναω μπροστα...και προχωραω..κι ειμαι σιγουρη οτι στο τελος της καθε μου μερας θα ακουμπησω παλι στον ωμο του παιδιου που ειναι μεσα μου...για να παρω δυναμη και κουραγιο...
Και που εφτασα...
Σαν να ψαχνω τις λεξεις..
Εδω πανω σ αυτο το νησι...
Οι θυμισες πολλες...γεματες στιγμες.. καθημερινες,γιορτινες...στιγμες ευτυχιας και μεγαλης απωλειας..αλλα παντα οπως και ναναι φωτεινες ακομα κι αν ηταν ολα βυθισμενα μεσα στο απολυτο σκοταδι..
Οι φιλοι λιγοι...αλλα παντα μαζι και στα δυσκολα και στα ευκολα...ανιδιοτελεις...και πιστες στην εννοια της φιλιας...
Οι αγαπες...αλλες αποτυπωμενες σε παλιες φωτογραφιες ξεθωριασμενες απο το χρονο..αλλες σκορπισμενες αναμεσα σε ροδοπεταλα και σταγονες βροχης..ολες ομως χαραγμενες στις ρυτιδες της καρδιας,τησ ψυχης..
Τα ονειρα...ετοιμα να ξεκινησουν παλι το ταξιδι τους..
Οι ελπιδες...παντα καποια καινουργια ελπιδα δινει φως στο φαρο της ζωης μου για να ειναι παντα φωτεινος...
Εδω,πανω σ αυτο το νησι...συνεχιζω να ζω κι ειναι η αγαπη των φιλων μου,των ανθρωπων που αγαπησα κι αγαπω ακομα...που με κανει να ονειρευομαι και να πιστευω οπως τοτε παιδι...
Ξεκινησα ενα μονολογο...αν και ξερω οτι σε αυτο το μονολογο δεν ειμαι μονη μου..

Κυριακη...

μια μερα με αναμνησεις παιδικων χρονων...μια μερα που ακομα και το γιασεμι στο μπαλκονι μυριζε διαφορετικα...
μια μερα με αναμνησεις φοιτητικων χρονων...ανεμελες διαδρομες...Μουσειο..Μοναστηρακι...Πλακα...
μια μερα που η καρδια αφηνεται να ερωτευθει...ν αγαπησει...να τραγουδησει...ακουμπωντας εστω και για μια μερα στη ψυχη της...
μια μερα που μας ανηκει.....που γινομαστε περισσοτερο παιδια....